Mury średniowiecznego grodu Poznania od początku starożytności aż do nowożytności otaczały teren Starego Rynku, jednak z upływem czasu zaczynały zostawać rozbierane, przez co do naszych czasów pozostały jedynie skromne resztki poznańskiej fortyfikacji.Pierwsza wzmianka o istnieniu murów obronnych znajduję się w dokumencie Władysława Łokietka z 1297 roku. Przyjmuje się, że inicjatorem budowy muru był Przemysław II, a datę jego powstania określić można na około 1275 rok. Długość murów wynosiła 2300 kroków( 1krok=75cm), a otoczona nimi powierzchnia miasta zajmowała około 21ha.
Wzmocnienie murów stanowiło około 35 baszt, które posiadały swoje nazwy, np. Krawiecka, Rzeźnicza, Ojców Dominikanów. Do miasta wiodły cztery bramy: Wroniecka- od północy, Wielka i Wodna- od wschody oraz Wrocławska- od południa.
II
W dniu dzisiejszym możemy oglądać niewiele relikt dawnego obramowania.Najbardziej znany zachowany fragment basztu miejskiego to narożna przy ul. Masztalarskiej i 23 Lutego.Jej grubość osiąga nawet
1,5 metra, zewnętrzna średnica 8,5 m, a wysokość 6 m. Można w nim zobaczyć 8 strzelnic. Z dziedzińca straży pożarnej przy ul. Wolnica zobaczyć można odkryty niedawno i częściowo zrekonstruowany fragment muru wewnętrznego, a także Basztę Katarzynek. Baszta ta, tylko dlatego, że stanowiła własność kościelną, przetrwała do dziś, stanowiąc część budynku położonego na dziedzińcu dawnego klasztoru Katarzynek, obecnie Salezjanów.Ponieważ zostały przeprowadzone prace konserwatorskie możemy dzisiaj podziwiać baszty oraz zrekonstruowane mury w całej okazałości . Fragment muru zewnętrznego zachował się również przy ul. Ludgardy. Między parkiem Chopina a ul. Wrocławską
(tu stała niegdyś brama miejska w kierunku Wrocławia) znajduje się fragment murów miejskich
ze strzelnicami.
zespół A. Szkudlarek i Z. Janiszewska